Θρύψαλα και χρώματα

Ήμουν ένας κλασικός σύγχρονος τύπος. Ζούσα την ζωή μου απλά, χωρίς να αναρωτιέμαι για οτιδήποτε. Ήμουν ένας γυαλάκιας. Φορούσα γυαλιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν φορέας ενός σπάνιου ιού και απαγορευόταν να ανοίξω τα ματιά μου απροστάτευτα, χωρίς τα «ειδικά» γυαλιά. Τουλάχιστον έτσι μου είχαν πει οι πάνσοφοι οφθαλμίατροί μου. Μόλις ξυπνούσα φορούσα τα μεγάλα, μαύρα, κοκάλινα γυαλιά μου και ξεκινούσα τη μέρα. Ακόμα και μπάνιο με τα γυαλιά έκανα. Μερικές φορές μάλιστα κοιμόμουν και με αυτά γιατί ως αφελής είχα πιστέψει ότι έτσι τα όνειρα μου θα ήταν ευκρινέστερα.

Μια ηλιόλουστη μέρα του Ιουνίου κατευθυνόμουν πεζός με ταχύτητα προς τη δουλειά μου. Από το αντίθετο ρεύμα του πεζοδρομίου ερχόταν μια εύσωμη κυρία, η οποία κοίταζε τη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου. Αφηρημένη ως ήταν, πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου. Ήταν πλέον αργά να αντιδράσω. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν τον ιδρωμένο ώμο της να ολισθαίνει στο πρόσωπο μου και να πετάει στον αέρα τα γυαλιά μου. Όλα σκοτείνιασαν και ένα αίσθημα πανικού με κυρίευσε. Άκουσα τα γυαλιά μου να θρυμματίζονται. Ήλπιζα να μην είχαν σπάσει και οι δυο φακοί. Έσκυψα αμέσως και ψηλάφισα το έδαφος σε ακτίνα λίγων μέτρων από το σώμα μου. Προς μεγάλη μου απογοήτευση τα βρήκα συνειδητοποιώντας την ολοκληρωτική καταστροφή τους.

Χωρίς να το καλοσκεφτώ άρχισα να παρακαλώ τους «αοράτους» περαστικούς για να με βοηθήσουν να πάω σπίτι μου με οποιοδήποτε τρόπο. Μάταια. Κανείς δεν σταματούσε. Όλοι κλεισμένοι στον ασφαλή μικρόκοσμό τους αγνοούσαν την ύπαρξη μου. Πέρασαν κάμποσα λεπτά μέχρι να ηρεμήσω και να συγκεντρώσω τη σκέψη μου. Όμως βρήκα τη λύση. Θα χρησιμοποιούσα την φαντασία μου για να μπορέσω να περπατήσω προς τη σωστή κατεύθυνση αποφεύγοντας τα εμπόδια. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα το ταξίδι μου. Έκανα το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο. Γέμισα με κουράγιο. Πέμπτο βήμα, έκτο, μπαμ και έπεσα πάνω σε μια κολώνα. Δύσκολα τα πράγματα, σκέφτηκα. Ακούμπησα τη πλάτη μου στην κολώνα και πήρα τη γενναία απόφαση να ξυπνήσω από τον εφιάλτη. Τσιμπήθηκα σε όλο μου το κορμί, δάγκωσα μέχρι και τον αγκώνα μου αλλά μάταιος κόπος. Ήμουν ξύπνιος και ζωντανός, παγιδευμένος σε ένα σκοτεινό δρόμο ανάμεσα σε αδιάφορους ανθρώπους που κινούνταν γρήγορα και ακανόνιστα προς τις δουλειές τους όπως έκανα και εγώ μόλις μισή ώρα πριν.

Ένιωθα κάθε βήμα τους. Κάθε πάτημα τους στη γη ήταν σαν πέτρα στην ψυχή μου. Δεν άντεχα άλλο αυτήν την κατάσταση. Ήθελα να ουρλιάξω. Και αυτό έκανα. «ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!». Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου έβγαλα ένα συναίσθημα τόσο ζωντανό. Τα βήματα προς στιγμήν σταμάτησαν να ακούγονται. Τα κατάφερα. Κέρδισα την προσοχή τους. Ήμουν έτοιμος να πω το πρόβλημα μου αλλά εκείνοι άρχισαν να περπατούν με γρηγορότερο ρυθμό σαν να ήθελαν να απομακρυνθούν από ένα ενοχλητικό κουνούπι που ήθελε να ρουφήξει τον πολύτιμο χρόνο τους. Έτσι συνειδητοποίησα ότι ήμουν τελείως μονός μέσα στο σκοτάδι μου. Έπρεπε να βασιστώ μονό στον εαυτό μου, αλλά είχα ξεχάσει πώς γίνεται αυτό.

Δεν ξέρω πόσες ώρες έκατσα εκεί. Είχα ηρεμήσει τόσο σε βαθμό που άρχισα να βαριέμαι. Θα πέθαινα από βαριεστιμάρα αν καθόμουν άλλο ένα λεπτό εκεί. Έτσι χωρίς φόβο, αποφάσισα να ανοίξω τα ματιά μου. Δεν με ένοιαζε αν θα πάθαινα ζημιά στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Έστω και με αυτά τα προβληματικά μάτια, κάτι θα έβλεπα παραπάνω από το απόλυτο σκοτάδι. Τα βλέφαρα μου σηκωθήκαν αργά αργά. Στην αρχή όλα ήταν θολά, σκεπασμένα από έναν ομιχλώδες μανδύα. Σιγά σιγά η ομίχλη διαλυόταν και τα πράγματα γίνονταν πιο καθαρά, πιο φωτεινά. Παρατηρούσα τον κόσμο με τα δικά μου μάτια για πρώτη φορά στη ζωή μου και αυτό που αντίκριζα ήταν πολύ πιο όμορφο από αυτό που έβλεπα τόσα χρόνια μέσα από τα γυαλιά. Σταδιακά τα πράγματα γινόντουσαν ακόμα πιο λαμπερά. Κάθε χρώμα γέμιζε απευθείας την ανοιχτή καρδιά μου και απόλυτη χαρά κατέλαβε κάθε σημείο του κορμιού μου. Δεν υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου. Υπήρχαν μονό πηγές άπειρης πολύχρωμης ενέργειας που πίστευαν ότι ήταν άχρωμα όντα.

Έβλεπα πλέον καθαρά. Ήμουν και εγώ μια πολύχρωμη, αστείρευτη πηγή. Αντιμετώπισα το απόλυτο σκοτάδι, βγήκα δυνατός και είδα τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, γεμάτα φως και χρώμα. Έβγαλα τα γυαλιά μου και αντίκρισα έναν θαυμάσιο κόσμο!

9 σχόλια:

  1. Από τα πιο συγκινητικά κ ελπιδοφόρα άρθρα που έχω διαβάσει ! ! Συνέχισε ¨Αγγελε να δίνεις φως κ χρώμα στην σκέψη μας ! !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηθικό δίδαγμα: " 5 φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι 7" ή κάπως έτσι όπως μας τραγουδάει ο Νταλάρας.
    Από τον Ηλία στο "χαμένο" Άγγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πας 2 ώρες μπροστά. ΕΛΛΑΔΑ- 6.22 ΑΓΓΛΙΑ-8.22
    εδω ειναι Βαλκάνια , δεν ειναι παιξε γελασε!!!!
    πάλι ΗΛΙΑΣ -πάλι ΘΗΒΑ- Σε κυνηγάει μαύρε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λεμονιά Κουτσοβασίλη12 Δεκεμβρίου 2011 στις 5:00 π.μ.

    Με προβλημάτισες Άγγελε, και αναρωτιέμαι …
    πόσο εύκολο και συνάμα δύσκολο είναι να βγάλει κανείς τα ‘γυαλιά’ του και… να δει; Είναι πολύ πιο ανώδυνο, απλά να υπάρχεις, να κυλάει ο χρόνος δίπλα σου και εσύ να μην ανοίγεις την παλάμη σου για να του σφίξεις το χέρι.. να περπατάτε πλάι πλάι και να μην του μιλάς, γιατί αυτά που θα σου πει μπορεί να σε σοκάρουν τόσο που η απελπισία να σε κυριεύσει και να νοιώσεις ακόμα πιο φοβισμένος απ’ ότι ήδη είσαι, να τον βλέπεις με την άκρη του ματιού σου αλλά ποτέ στρέφοντας το κεφάλι προς το μέρος του. Αλλά αν αποφασίσεις να το κάνεις, θα δεις ότι στα μάτια του καθρεφτίζεσαι εσύ.. και πίσω από σένα .. όλος ο κόσμος, που έχει ακριβώς την ίδια απορία.. ‘αν βρω τη δύναμη και βγάλω τα γυαλιά μου, θα έχω και δύναμη να κοιτάξω μέσα μου, θα έχω τη δύναμη να με αγαπήσω περισσότερο και να με κάνω καλύτερο, όχι μόνο για μένα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο;' Αναρωτιέμαι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό μου μου αρέσει όταν δημοσιεύω ένα κείμενο είναι οτι ο καθένας το ερμηνεύει όπως επίθυμεί.Άλλος προβληματίζεται και άλλος γελά.
    Αυτό δείχνει οτι το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλα κυρίως ανήκει στον αναγνώστη του.Ότι θέλει κρατά και το άλλο το πετά.
    Ευχαριστώ και τους τρεις που μπήκατε στον κόπο να το ερμηνεύσετε με τη δική σας σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. όμορφο! πολύ όμορφο! συνήθως ακουμε πως χρειάζεται να "βάλουμε γυαλιά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δε βλέπω καινούργιο άρθράκι- χρονογράφημα. Δεν αδειάζουμε στο England;
    ΗΛΙΑΣ- ΘΗΒΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλία χτυπάω στις γιορτές με άρθρα.Το επόμενο θα είναι στις 25 Μαρτίου.Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

      Διαγραφή
  8. Θα πηδήξεις το ΒΛΑΧΙΚΟ ΓΑΜΟ; Σε βρίσκω απαράδεκτο. Σκέψου κάτι ανάμεσα σε πίπιζα και τσαρούχι. Τι καλλιτέχνης είσαι; Εγώ θα σου δίνω έμπνευση; Μήπως εφαρμόζεις το ΜΟΤΟ σου; Όσα δε φτάνεις......
    ΦΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΒΟΡΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή