Μνημόνιο

Σαν βρεθείς στον διάβα του μνημονίου,

Να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος,

Γεμάτος ανεργία, γεμάτος φτώχεια.

Τους τροϊκανούς και τους τραπεζίτες,

Τον γαλανομάτη Τόμσεν μη φοβάσαι,

Τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα έβρεις,

αν μεν΄ η θέσις σου υψηλή, αν μνημονιακή

υποστήριξις το κανάλι και η εφημερίδα σου παρέχει.

Τους τροϊκανούς και τους τραπεζίτες,

Τον γαλανομάτη Τόμσεν δεν θα συναντήσεις,

αν παραδόσεις την ψήφο σου,

αν η ψήφος σου σταυρώσει το κομματόσκυλο σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα περιμένεις στις ουρές του ΟΑΕΔ·

να σταματήσεις σε μαγαζιά συνοικιακά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αναπολήσεις,

τώρα λουκέτα και απολύσεις, κατάθλιψη και αυτοκτονίες,

και φασιστικά μπουμπούκια κάθε λογής,

στις γειτονιές άφθονα φασιστικά μπουμπούκια·

σε πόλεις ευρωπαϊκές πολλές να διώξεις τα παιδιά σου,

να διώξεις όλους τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις το Μνημόνιο.

Το γδάρσιμον είν’ ο προορισμός σου.

Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια να ψοφήσεις σαν το σκυλί στο αμπέλι,

χωρίς αξιοπρέπεια με όσα έχασες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας σύνταξη να σε δώσει το μνημόνιο.

Το μνημόνιο σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτό δεν θάβγαινες άστεγος στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχικό το βρεις, το μνημόνιο δεν σε γέλασε.

Έτσι ζαβός που έγινες, από την τόση πείνα,

ήδη θα το κατάλαβες τα μνημόνια τι σημαίνουν.

(Παλαιότερα, με αφορμή κάποια σκάνδαλα, είχα μακελέψει το ποίημα «Ιθάκη» του Καβάφη. Τώρα αποφάσισα να το ξανακάνω με αφορμή το επερχόμενο 3^ο μνημόνιο. Και εις άλλα με υγεία!)