-Είσαι μικρός! -Είμαι μεγάλος!

(Διήγημά μου για το περιοδικό αναπνευστήρας, τεύχος 17!)

-Μέρα!!!

-Καλημέρα Νικήτα! Βαρέθηκε το πρωινό σου να σε περιμένει!

-Πάλι γάλα με «super sconic»;, ρε πατέρα!

-Να σε περιμένω να σε πάω σχολείο;

-Μπα. Ακόμα δεν έχει ανοίξει το μάτι. Θα ρίξω και μια ματιά στην εφημερίδα. Σημερινή είναι;

-Εφημερίδα πρωί πρωί; Είσαι μικρός για να διαβάζεις εφημερίδα;

-Είμαι μεγάλος! Είμαι οκτώ χρονών!

-Ε, αφού είσαι μεγάλος, φεύγω. Πήγαινε με το λεωφορείο στο σχολείο. Ομπρέλα να πάρεις γιατί βρέχει.

-Ντάξ!

Διήγημα: Ανάμεσα στο βράχο και στο γυαλί

(Διήγημά μου για το περιοδικό αναπνευστήρας, τεύχος 16!)

Είδαν τον πυκνό καπνό να ανεβαίνει από την καλύβα του βουνού στον καθαρό ουρανό αλλά δεν έδωσαν σημασία. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης, που ήταν χτισμένη στους πρόποδες του βουνού, περίμεναν να το πει η τηλεόραση για να πάρουν χαμπάρι τη φωτιά. Τότε μόνο πετάχτηκαν έντρομοι στην κεντρική πλατεία όπου οι κάμερες και τα μικρόφωνα περίμεναν τα τρομοκρατημένα τους βλέμματα και τις αναστατωμένες τους φωνές. Βλέμματα που δεν βρίσκουν τον ντόμπρο δρόμο, φωνές που δεν ακούγονται την ώρα που πρέπει αλλά περιμένουν την κακιά στιγμή για να λαλήσουν.